در حالی که اکثر عمل‌های انتخابی برای ستون فقرات کمر مانند دیسککتومی، رفع فشار از تنگی کانال نخاعی و عمل فیوژن (جوش دادن) برای بی‌ثباتی دژنراتیو تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود، شواهدی موجود است که تا حد زیادی تأثیر استفاده از بی‌حسی نخاعی یا اپیدورال را اثبات می‌کند. این تأثیرات چشمگیر هستند، از جمله اینکه: تهویه ارادی صورت می‌گیرد، بیمار بیدار و هوشیار است و خطر وقوع بالا رفتن فشارخون حین عمل (intraoperative hypertension) و همچنین تاکی کاردی (تندی ضربان قلب) کاهش می‌یابد، نیاز به مسکن در بخش مراقبت‌های بعد از بیهوشی کمتر می‌شود، PONV (تهوع و استفراغ بعد از عمل) و همچنین مدت اقامت در بیمارستان کمتر می‌باشد. در شرایط مناسب، بی‌حسی نوراکسیال (بی‌حسی نخاعی و اپیدورال) باید به عنوان یک جایگزین مناسب در برنامه بیهوشی برای جراحی کمر در نظر گرفته شود.

فتق دیسک چیست؟ 


فتق دیسک چیست؟

در بین استخوان‌ها یا همان مهره‌های ستون فقرات، دیسک‌های بین مهره‌ای قرار دارند که به صورت بالشتک‌هایی هستند که به طور مؤثر از ساییده شدن استخوان‌ها بر روی یکدیگر جلوگیری می‌کنند. دیسک‌ها از غضروف تشکیل شده‌اند و شامل دو قسمت مهم هستند. غضروف داخلی به عنوان هسته پالپوسوس (nucleus pulposus) شناخته می‌شود. این قسمت توسط یک لایه بیرونی سخت‌تر احاطه شده است که به آن حلقه فیبری یا آنولوس فیبروزوس (annulus fibrosus) می‌گویند. وقتی هسته پالپوسوس از ناحیه ضعیف شده‌ی لایه‌ی سخت بیرونی بیرون می‌زند، این عارضه به عنوان فتق یا بیرون‌زدگی دیسک کمر شناخته می‌شود.

مشاوره و راهنمایی

 با تیمی از متخصصان ویژه در زمینه بیومکانیک، متعهد هستیم که به ورزشکاران، مربیان و علاقه مندان به ورزش در درک و بهبود عملکرد ورزشی انها از طریق لنز تحلیلی علمی کمک کنیم.

    فرم درخواست مشاوره رایگان

شماره تلفن همراه
شماره تلفن شما
شماره وازد شده صحیح نمی باشد.
تکممیل این فید الزامی می باشد.

برآمدگی حاصل از این بیرون‌زدگی می‌تواند بر اعصاب موجود در ناحیه‌ای فشار وارد کند که فکر می‌کنند باید با بروز درد در بدن فعال می‌شوند و پیام‌هایی را به سمت مغز بفرستد که می‌گوید جایی در بدن آسیب‌دیده است. پارگی حلقه فیبری دیسک که جای خود را به قسمت بیرون زده‌ی دیسک می‌دهد، در اشکال مختلفی وجود دارد. اگرچه حتی کوچک‌ترین پارگی به عنوان فتق دیسک شناخته می‌شود، اما همه فتق‌ها منجر به بروز علائم نمی‌شوند. به طور معمول فتق دیسک به دلیل یک یا چند نوع از پارگی‌های زیر در لایه‌ی حلقوی ایجاد می‌شود:

  • پارگی مرکزی. این نوع پارگی معمولاً به دلیل آسیب و جراحت ایجاد می‌شود، پارگی متمرکز با ایجاد یک شکاف در لایه‌های استخوانی یا غشای محافظ دیسک، بر روی دیسک تأثیر می‌گذارد.
  • پارگی‌های محیطی. پارگی‌های محیطی گرچه از نظر جهت‌گیری، مشابه پارگی مرکزی هستند، اما در قسمت بیرونی دیسک رخ می‌دهد و محدود به جدا شدن لایه‌های غشایی نیست. این نوع پارگی‌ها اغلب به علت تحلیل رفتن دیسک شناخته می‌شود.
  • پارگی‌های شعاعی. این نوع پارگی‌ها با گسترش ارتفاع دیسک و خارج شدن آن از مرکز به بیرون همراه هستند و به ​​طور طبیعی با افزایش سن رخ می‌دهند و شایع‌ترین علت فتق دیسک در بیماران است.

علائم فتق دیسک چیست؟ 


در صورت فتق دیسک، بیماران دچار علائم متعددی می‌شوند، از جمله:

عمل دیسک کمر بدون بیهوشی ممکن است؟


عمل دیسک کمر بدون بیهوشی ممکن است؟

بیماری دیسک کمر شامل چندین فرآیند آسیب‌شناختی از جمله فروپاشی فضای دیسک، پارگی حلقه‌ی محاطی، خشک شدن هسته پالپوسوس و برآمدگی و بیرون‌زدگی دیسک است که باعث ایجاد علائم فشردگی عصبی، رادیکولوپاتی و کمر درد می‌شود.

 بیشتر بیماری‌های دیسک ممکن است با روش‌های غیر جراحی درمان شوند، اما هنگامی‌که درد بی‌وقفه است یا نقص عصبی به وجود بیاید، ممکن است عمل جراحی لازم باشد. علائمی که معمولاً بیمار را ناچار به اقدام به جراحی می‌کنند شامل عدم موفقیت شش هفته‌ای در مدیریت با روش‌های محافظه کارانه، نقص‌های جدید عصبی در طی درمان محافظه کارانه و بیمارانی است که می‌دانند در نهایت مجبور به جراحی می‌شوند و نمی‌خواهند برای درمان محافظه کارانه وقت بگذارند. علائم اضطراری برای جراحی شامل گسترش حاد نقص حرکتی و سندرم دم اسب (cauda equina) است.

جراحی ستون فقرات را می‌توان تحت بیهوشی عمومی، بی‌حسی نوراکسیال (بی‌حسی نخاعی یا اپیدورال) یا تزریق بی‌حسی موضعی با نظارت و مراقبت‌های بیهوشی انجام داد. بیهوشی عمومی رایج‌ترین روش جراحی ستون فقرات کمر است که به چند دلیل صورت می‌گیرد. متخصصان بیهوشی ممکن است با بیهوشی عمومی راحت‌تر باشند زیرا وقتی بیمار در حالت دمر باشد راه تنفسی او حفظ شده و آزادتر است و می‌توان جراحی را با مدت زمان بیشتری انجام داد و تصور می‌رود که بیماران هم این روش را بیشتر می‌پذیرند. علیرغم استفاده بیشتر از بیهوشی عمومی، این روش معایبی دارد، از جمله همودینامیک (دینامیک جریان خون) با ثبات کمتر، تهوع و استفراغ بیشتر، از دست دادن خون بیشتر در حین عمل و نیاز بیشتر به مسکن‌های قوی بعد از عمل.

علاوه بر بیهوشی عمومی و نخاعی، عمل دیسککتومی را می‌توان درصورتی‌که به صورت آندوسکوپی انجام می‌گیرد، تحت بی‌حسی موضعی، بدون هیچ خطر و به طور مؤثری انجام داد. این روش مزایای متعددی نسبت به میکرودیسککتومی دارد، از جمله کوتاه‌تر بودن مدت زمان ماندن در واحد مراقبت بعد از بیهوشی (PACU) و کاهش درد بعد از عمل، خونریزی، مدت بستری و زمان بهبودی کلی.

احتیاط‌هایی در رابطه با بی‌حسی نوراکسیال یا عصبی 


احتیاط‌هایی در رابطه با بی‌حسی نوراکسیال یا عصبی

هنگام انجام جراحی ستون فقرات تحت بی‌حسی نخاعی، انتخاب بیمار، روش جراحی و پزشک جراح بسیار مهم است؛ مانند تمام داروهای بیهوشی موضعی، بیمار باید رضایت و همکاری لازم را داشته باشد. بیمار نباید هیپوولمیک (کاهش حجم خون) باشد یا انسداد جریان خروجی ثابت قلب داشته باشد. بیمار نباید مشکل انعقاد خون داشته باشد و نه به بی‌حس‌کننده های موضعی حساسیت داشته باشد. در محل تزریق بی‌حسی در نخاع، عفونتی وجود ندارد. سرانجام، برای بیماران مبتلا به فشارخون داخل جمجمه، باید از این روش اجتناب شود. با توجه به مدت زمان بی‌حسی نخاعی، احتمالاً باید از این روش در جراحی‌های بیش از 3 ساعت اجتناب شود و بنابراین ممکن است استفاده از آن در جراحی‌های پیچیده، در محیط‌های آموزشی یا با جراحان کم‌تجربه، منع شود. متخصصان بیهوشی باید همین اقدامات احتیاطی را برای با هر بیماری در حالت دراز کشیده بر روی کمر، با توجه ویژه به مجاری تنفسی حفظ نشده، انجام دهند. در بیماران مبتلا به آپنه انسدادی خواب، مشکلات تحرک گردن، چاقی یا مشکلاتی شناخته شده در مجرای تنفسی، باید مراقبت‌های ویژه‌ای انجام شود. در حین انتخاب این روش بی‌حسی، احتمال از دست دادن راه هوایی در حالت دراز کشیده به کمر با گزینه‌های انتخابی محدودی در دستگاه‌های مفید تنفسی و عدم توانایی در انجام مانورهای نجات راه تنفسی عادی باید در نظر گرفته شود.

 همچنین باید کاهش عمیق در برگشت وريدي (حجم خون بطني در پايان دياستول) در نظر گرفته شود که می‌تواند با بی‌حسی نوراکسیال اتفاق بیفتد و می‌توان از حالت زانو زده که اغلب برای جراحی کم تهاجم ستون فقرات به کار برده می‌شود، استفاده کرد.

مزایا و تکنیک‌های بی‌حسی نوراکسیال یا عصبی


مطالعات صورت گرفته در این زمینه، استفاده از بی‌حسی نوراکسیال یا عصبی را نسبت به بیهوشی عمومی در جراحی کمر برای بیماران خاص، پشتیبانی می‌کند. از مزایای بالقوه بی‌حسی منطقه‌ای می‌توان به عدم تعبیه‌ی راه هوایی، همودینامیک پایدار، مدت بستری کوتاه‌تر در بیمارستان و کاهش هزینه‌های مراقبت‌های سلامتی و پزشکی اشاره کرد.

طبق یک متا آنالیز منتشر شده، استفاده از بی‌حسی نخاعی برای جراحی ستون فقرات کمر با بروز کمتری فشارخون و تاکی کاردی (تند شدن ضربان قلب) حین عمل، کاهش مصرف داروهای افیونی و سایر داروهای ضد درد در PACU، تهوع و استفراغ پس از بیهوشی کمتر از قبل (PONV) در 24 ساعت و مدت بیشتری کوتاه‌تر در بیمارستان در مقایسه با بیهوشی عمومی همراه است. این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که هیچ تفاوتی از نظر افت فشارخون در حین عمل، از دست دادن خون، زمان جراحی و تهوع و استفراغ پس از بیهوشی در PACU بین تکنیک‌های بیهوشی و بی‌حسی وجود ندارد. قابل ذکر است، تاکنون هیچ مطالعه‌ای هیچ‌گونه افزایش عوارض عصبی را با بی‌حسی نخاعی در مقابل انجام بیهوشی عمومی برای جراحی ستون فقرات را گزارش نکرده است.

کاهش میزان از دست دادن خون با استفاده از بی‌حسی نوراکسیال یک مزیت فرضیه‌ای است که به دلیل کاهش دوره‌های بالا رفتن فشارخون در حین عمل، کاهش احتقان وریدی و کاهش فشار داخل توراسی (قفسه سینه) در بیمار با تهویه خود به خودی انجام می‌شود. اگرچه، مقالات فعلی صورت گرفته در این زمینه، به طور قطعی کاهش میزان از دست دادن خون در روش‌های بی‌حسی عصبی برای جراحی کمر را نشان نمی‌دهد.

خطرات / مشکلات احتمالی 


در هر مداخله جراحی، ذاتاً خطراتی وجود دارد. در مورد بی‌حسی نوراکسیال نیز جراحان اغلب از حرکت کردن بیمار ترس دارند. در حین انجام عمل جراحی، خطر بالا آمدن سطح ستون فقرات و در نتیجه بروز آپنه در وضعیت دمر، تلاش ناموفق برای جراحی نخاعی، وقفه در جراحی و نیاز احتمالی تبدیل به بیهوشی عمومی وجود دارد. عدم آشنایی و تجربه‌ی کافی جراح با بی‌حسی نوراکسیال و ناراضی بودن متخصص بیهوشی از وضعیت خوابیده به کمر بیمار بدون راه هوایی حفظ شده، همچنین می‌تواند تیم جراحی را از انجام بی‌حسی نخاعی یا اپیدورال برای بیمار تحت عمل جراحی کمر منع کند. بیشتر مطالعات تا به امروز از بی‌حسی نوراکسیال برای این موارد پشتیبانی می‌کنند و به کاهش نیاز به مسکن بعد از عمل، مدت بستری کوتاه‌تر در بیمارستان، کاهش احتباس ادرار و کاهش نوسانات همودینامیک اشاره دارند.

میانگین زمان بهبودی جراحی دیسک بیرون زده چقدر است؟ 


میانگین زمان بهبودی جراحی دیسک بیرون زده چقدر است؟

حتی اگر بدانید این روش جراحی برای دیسک کمر بسیار مفید خواهد بود، اما شاید تعجب کنید که مدت زمان بهبودی از این بیماری چقدر می‌باشد. زمان بهبودی جراحی دیسک بیرون زده تا حد زیادی به نوع جراحی انجام شده برای درمان بستگی دارد. سرعت روند بهبودی بیمار و میزان مراقبت از خود پس از جراحی نیز در دوره نقاهت نقش دارد.

دو نوع جراحی برای دیسک بیرون زده وجود دارد: جراحی ستون فقرات با لیزر و جراحی باز ستون فقرات. برای چندین دهه، جراحی باز ستون فقرات تنها گزینه موجود برای چنین مشکلات و بیماری‌هایی بوده است. جراحی ستون فقرات باز مؤثر است، اما یک روش بسیار تهاجمی با زمان بهبودی طولانی می‌باشد. بسیاری از بیماران مجبورند تا چندین هفته از کار دور بمانند و بهبودی کامل آن‌ها و بازگشت به فعالیت‌های سنگین جسمی، ممکن است چندین ماه طول بکشد.

جراحی ستون فقرات با لیزر، یک روش مدرن و کم تهاجمی است که به کاهش زمان بهبودی از جراحی دیسک کمر کمک می‌کند. در این روش نیازی نیست که جراح ستون فقرات را باز کند و می‌توان این عمل را با استفاده از بی‌حسی موضعی و در محیطی سرپایی انجام داد. بیشتر افراد در طی حدود یک هفته می‌توانند به کار خود بازمی‌گردند و در طی 6 هفته بهبودی کامل می‌یابند.

مشاوره و راهنمایی

 با تیمی از متخصصان ویژه در زمینه بیومکانیک، متعهد هستیم که به ورزشکاران، مربیان و علاقه مندان به ورزش در درک و بهبود عملکرد ورزشی انها از طریق لنز تحلیلی علمی کمک کنیم.

    فرم درخواست مشاوره رایگان

شماره تلفن همراه
شماره تلفن شما
شماره وازد شده صحیح نمی باشد.
تکممیل این فید الزامی می باشد.

برای به حداقل رساندن زمان بهبودی خود از هرگونه عمل جراحی، باید توصیه‌های پزشک خود برای بعد از جراحی را به‌خوبی رعایت کنید. توصیه‌هایی در مورد فعالیت بدنی، سبک زندگی، دارو و مراقبت از زخم برای جلوگیری از عوارض احتمالی به شما کمک می‌کند تا در سریع‌ترین زمان ممکن بهبودی پیدا کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

شماره موبایل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *